Rozdział 21.: „Życie jest za krótkie, wdaj się choć w romans..."

         Bo sprawa wygląda tak… Na świecie żyją dwie dokładnie takie same dusze. Nie jest wiadomo, gdzie się aktualnie znajdują. Nikt nie wie też, czy kiedykolwiek się one spotkają. Wiemy tylko jedno. Ta jedna osoba ma siłę, która z łatwością odmieni całe nasze życie. Nie wiemy nawet, kiedy wejdzie ona w nasze wnętrze i opęta bez pozwolenia nasze serce. Ta jedna dusza podaruje nam najwięcej nadziei oraz wsparcia, niżeli ktokolwiek inny będzie w stanie nam ofiarować. Codziennie nadawać będzie naszemu życiu nowego sensu, po czym stanie się uzależnieniem. Stanie się narkotykiem, który będzie czymś znacznie większym bez czego nie umielibyśmy żyć. Wydawałoby się, że proces ten następuje w mozolny, długi czas, dzięki czemu będziemy w stanie uciec, oderwać się… Każdy, kto jest tego zdania, myli się. To następuje w mgnieniu oka. Jeśli znaleźliśmy już odpowiednią osobę, wtedy życie staje się czymś pięknym… Można powiedzieć, że arcydziełem… Anabell, czy Ty naprawdę nie chciałaś uczynić swego życia tak pięknego? Odpowiedź niby jest tylko jedna. Który człowiek zrezygnowałby ze szczęścia? A jednak… Istniał ktoś taki i byłaś nim właśnie Ty… A to wszystko ze strachu. Szczyt głupoty… Zrezygnować z kogoś, kto jest stworzony dla Ciebie nawet w najmniejszych molekułach, tylko ze względu ze strachu… Czego się bałaś? Otóż, obawiałaś się momentu, w którym spotkasz kogoś, kto zaprojektowany był dla Ciebie w doskonały sposób. Kogoś, kto stanie się wbrew woli Twoim największym skarbem oraz źródłem jedynej radości. Osoby, która jako jedyna będzie potrafiła wywołać na Twojej twarzy uśmiech bądź… Niestety łzy na policzkach… A ostatniej nocy… Właśnie Twoja zmora Cię dopadła. Wtedy, gdy nie miałaś już siły na udawanie, dopuściłaś do siebie wszystkie uczucia i emocje. Podczas każdego pocałunku czy nawet dotyku, którego stałaś się godna, widziałem coś w Twoich oczach… Iskierkę, która wcześniej była głęboko schowana pod grubą warstwą lodu. Odczuwałaś wszystko o stokroć bardziej, intensywniej. Napawałaś się tą chwilą. Czułaś się w końcu bezpieczna, ważna dla kogoś… Owszem, dalej nie miałaś sił. W dalszym ciągu cierpiałaś z powodu rozpadu wieloletniej przyjaźni, lecz jakaś siła ciągnęła Cię w moją stronę. W moje ramiona, gdzie opatulona byłaś przeszywającym ciało ciepłem… I wtedy coś zrozumiałaś… Doszłaś do wniosku, że… Sam nie wiem, czy wypowiem to na głos… Anabell… Zakochałaś się? We mnie?

         Zaraz po przebudzeniu, wczesnym rankiem, niezdarnie wymknęłaś się z mojego domu, uprzednio zbierając wszystkie swoje rzeczy porozrzucane po podłodze. Oczy pokryte miałaś warstwą łez, a Twoje ciało niemiarowo drżało. W głowie słyszałaś krzyki i przeraźliwe piski, mimo że panowała martwa cisza. Nie miałaś pojęcia, co się wokół Ciebie dzieje. Zgubiłaś się. Zabłądziłaś w labiryncie uczuć, które nagle stały się największą katorgą. Nie planowałaś tego. Ba, nie chciałaś by kiedykolwiek do tego doszło. Byś poczuła to, co zeszłej nocy. Być uzmysłowiła sobie, jak ważne są dla Ciebie moje usta, mój zapach i dotyk. Ogólnie mówiąc, ile ja znaczę dla Ciebie. Kim tak naprawdę jestem dla Twojego niedostępnego, wcześniej, serca. Ono przestało się Ciebie słuchać. Żyło swoim życiem, nie włączając to w Ciebie. Tak się niestety składa, że nikt nie był już w stanie żyć bez symbiozy… Nawet Ty. Ta, która chciała od zawsze zostać niezniszczalnym, twardym jak stal, człowiekiem… I dlatego uciekłaś. Wymknęłaś się tak cicho, że nie zakłóciłaś nawet mojego czujnego snu. Szłaś przed siebie, mimo ze tak naprawdę nie miałaś się, gdzie podziać. Słońce nadal było schowane za widnokręgiem, pod butami szeleścił śnieg, a Ty krztusząc się własnymi łzami, zdecydowanie kroczyłaś przed siebie. Krzyczałaś, wręcz wyłaś w myślach, choć na zewnątrz było słychać jedynie ciche łkanie, a gołym okiem można było zauważyć błyszczące łzy na twoich policzkach. I co teraz? No gdzie sobie pójdziesz? Nie miałaś przecież dokąd iść. Wszyscy się odwrócili. Zostałaś na tym świecie. Sama… Zupełnie sama. Bez przyjaciółki, rodziny, a nawet człowieka, który z niewiadomych przyczyn trzymał się Ciebie kurczowo. Tym człowiekiem byłem ja. Tak, dokładnie. Jednakże, Anabell… Powiem, że po prostu byłaś głupia, myśląc, że nie zacznę Cię szukać. Że nie obudzi mnie brak Twojego ciepła… Obudził. W większości drogi, towarzyszyłem Ci. Stawiałam dokładnie takie same kroki, jak i Ty. Śledziłem każdy ruch, czując, że moje serce przybiera dziwne tempo. Raz zwalniało, by w końcu przyśpieszyć w sposób, któremu nic innego nie umiało dotrzymać tempa. Aż w końcu… Miałaś dosyć morderczego marszu. Zatrzymałaś się nagle w miejscu na środku chodnika, a ja z dalszej odległości byłem w stanie usłyszeć Twój zdyszany oddech, który nadal stłumiony był przez szloch. Drżałaś, a powieki miałaś przymknięte…

-Idź… Daj mi święty spokój… Tylko o tyle Cię proszę…- wydukałaś w końcu, przez co postanowiłem ostatecznie opuścić swoją kryjówkę i podejść do Ciebie bliżej. Twój głos… On podłamał mnie jeszcze bardziej. Przypominał bardziej bezradny i bezsilny pisk dziewczynki, która przerażona była okrucieństwem świata. Coś, co nie pasowało do mojej Anabell. Rezolutnej. Szalonej. Przewrażliwionej na wielu punktach…

-Jak poznałaś, że to ja?- stałaś do mnie tyłem, lecz ja postanowiłem uszanować fakt, iż nie chciałaś, bym widział Twoich łez. Ale… Przyznam się, że ja sam nie wiedziałem, czy na pewno tego chcę…

-Poznałam Cię po chodzie…- wyjąkałaś cicho, nadal przymykając swe ociężałe i zmęczone powieki. I kolejna fala lodowatej wody spadła na Twoją głowę… Następny bolesny argument… Nawet o tym nie wiedziałaś… Nie zdawałaś sobie sprawy, że znasz mnie tak dobrze, by rozpoznać mnie po samym sposobie chodzenia…

-Nie za wcześnie na spacery?- spytałem troskliwie, lecz wyglądało to stosunkowo sztucznie. Stałem w miejscu, nie potrafiąc wykonać jednego, a skoordynowanego, ruchu. Oniemiałem, a cudem stał się fakt, iż umiałem wydusić ze swojego gardła jeszcze jakiekolwiek słowa…

-Ja już tak nie chcę, Gregor…- wyszeptałaś, odwracając się zgrabnie na pięcie. I zobaczyłem w pełnej krasie Twoje zasmucone i załzawione tęczówki. Nawet nie poczułem, kiedy również pod moimi powiekami zebrała się warstwa gorzkich łez. Nie mogłem już tego znieść… Przytłoczyłaś mnie swym wzrokiem… Tak zrozpaczonym, przestraszonym, bezsilnym i bezradnym.

-Jak Ty mnie nazwałaś?- zdziwiłem się, lecz nie było tego po mnie widać. Zauważyłaś, że awansowałem z tytułu „Schlierenzauer” na „Gregor”? Zwróciłaś na to uwagę, że była to jedna z nielicznych chwil, kiedy nazwałaś mnie po imieniu?

-Ja…- zaczęłaś, lecz kontynuowanie swego monologu poprzedziłaś jeszcze wytarciem rękawem łez, które nieustannie ściekały po przybladłych policzkach.-Ja naprawdę lubię Twoje imię… Gregor…- powtórzyła z zadumą, patrząc na ciemne podłoże.- Gregor…

-I co jeszcze lubisz?- to wszystko działo się tak szybko… Sam nawet nie wiem, kto wypowiedział za mnie to pytanie.

-Twoje…- podniosłaś martwo wzrok, ofiarując mi kolejne spojrzenie, które sprawiło, iż wszystko, co twarde w moim wnętrzu, po prostu przełamało się na pół.- Twoje oczy… One są takie… Głębokie… Czasem ciepłe, czasem odpychające, ale… Gdyby patrzeć w nie przez dłuższy czas, można zobaczyć ciepło… Ale takie wyjątkowe ciepło…- dukałaś ledwo.- I lubię jeszcze to, jak śpiewasz… Nieważne czy w łazience, czy w kuchni… Śpiewasz jak kot na puszczy, ale ja to lubię…

-No to chyba wpadliśmy po uszy…- wykrztusiłem, ujmując Twoją twarz w dłonie. Drżące dłonie, gdyż emocje w dalszym ciągu krążyły wraz z moją szybko pulsującą krwią.

-Wpadliśmy? MY?- zapytałaś, pragnąc rozwiać wszystkie niedomówienia czy niejasności. W Twoich źrenicach coś zapłonęło. Sam nie wiem, co to mogło być… Nadzieja?

-Tak- potwierdziłem, po czym musnąłem delikatnie Twoje mokre od łez wargi.-Nie wiem dokładnie w co się wplątaliśmy, ale jesteśmy razem… Poradzimy sobie…- mówiłem, ujmując Cię w talii.

-Gregor… Ale ja Cię chciałam wykorzystać… Swoje długi chciałam uregulować dzięki Tobie…- odsunęłaś się ode mnie, przyznając się do powodu wyrzutów sumienia, które pojawiły się u Ciebie tego ranka.

-Wiem- przyznałem, przypominając sobie scenę, która miała miejsce wczorajszego dnia.- Stella mi o wszystkim powiedziała. Kiedy chciałem się dowiedzieć o co Wam poszło, wypaplała wszystko jak leci w nerwach…

-I Ty nadal tutaj jesteś?- wykrztusiłaś zaskoczona, parząc na mnie swymi niebieskimi, okrągłymi oczyma, w których co rusz pojawiały się nowe łamigłówki do rozwiązania. Wiesz… Też lubiłem Twoje oczy.

-To dziadostwo, do którego wpadłem, nie chce puścić…- wyznałem, chcąc byś domyśliła się pewnych faktów, ukrytych pomiędzy wierszami.

-Muszę już iść…- powiedziałaś niespodziewanie, po czym z impetem ruszyłaś przed siebie.

-Do mojego domu w drugą stronę…- oznajmiłem nieco otępiały, pokazując przez ramię właściwy kierunek, w którym powinnaś się kierować.

-Gregor…- odwróciłaś się na krótką chwilę.-To wszystko nie ma sensu… Ja nie jestem człowiekiem, z którym można żyć na co dzień. Tak naprawdę ja nie czuję… Ja nie wiem, co to uczucia… Nie mam pojęcia jak wygląda przyjaźń czy miłość… Nie wiem, rozumiesz?!- krzyknęłaś.- Za chwilę będę robiła wszystko w taki sposób, aby Ci tylko dokuczyć! Taka jest prawda, że potrafię tylko drażnić ludzi!- dodałaś, po czym biegiem ruszyłaś przed siebie.

-Anabell!- rzuciłem się w pogoń za Tobą. Jak już wcześniej mówiłem, to były ułamki sekund, które miały decydować o całym moim życiu… To nie ja byłem tym, który podejmował wszystkie decyzje. To emocje…

-Sandra!- pokrzykiwałaś, kiedy trzymałem Cię już w swoich objęciach.- Sandra, słyszysz?! Anabell miała być inna! Jest tak, jak powiedziała Stell! Anabell już dawno umarła, o ile kiedykolwiek wcześniej żyła!

-Nie wiesz, co mówisz- bąknąłem pod nosem, przerzucając Twoje marne i wątłe ciało przez ramię.- Wracamy do domu. Anabell się dopiero narodziła…

-Ale ja przeczytałam już wszystkie książki…- wyszeptałaś i dopiero ten niewinny i delikatny szept sprawił, że postawiłem Cię na twardym podłożu, wycierając kciukiem słoną ciecz, która nieustannie spływała ciurkiem po Twoich przybladłych policzkach.

-To nic…- odpowiedziałem poruszony.- Dla Ciebie będę w stanie założyć prawdziwą bibliotekę…

Witajcie. ;*
I co? Jak się podoba? Jakie prognozy na niedaleką przyszłość? 
Swoją drogą... Nawet nie wiem, kiedy ten czas spędzony wraz z Wami minął, lecz ostatnio zorientowałam się, iż dobiegamy powoli do końca. Tego definitywnego końca historii Anabell oraz Gregora. 
Dwa rozdziały do końca+ epilog... 
Następny? Przewiduję, iż pojawię się z następnym rozdziałem we czwartek. :) Wracam teraz do szkoły, także i czasu na wszystko będzie odrobinę mniej... :( 
Do następnego, Skarby. ;** ♥