Rozdział 15.: „Niektórych tęsknot nie da się ukoić. O pewnych rzeczach nie sposób zapomnieć. Niektóre przeżycia zostawiają w nas ślady na zawsze.”

To wszystko trwało tak krótko… Tak szybko się skończyło… Wśród biegu mojego dotychczasowego życia już kolejny raz się zgubiłem. Wielkie osiągnięcia, idee. Plany. Marzenia. Można powiedzieć, że po raz pierwszy docierały do mnie człowiecze uczucia. Przyłapałem się na tym, że pragnę całym sobą najprostszego życia z możliwych. Świata, który byłby mój. Który przepełniony byłby zwyczajnymi rozmowami, przekleństwami, bezsensownego szczerzenia zębów, spacerami, nawet troskami… Zdajesz sobie sprawę z tego, że wraz z Twoim zniknięciem, zniknęła moja radość z życia? Nie mam pojęcia jak to się stało. Sprawiłaś, że zacząłem pożądać rzeczy, który nigdy nie powinienem chcieć… Jak to się stało? Dlaczego Twe wtargnięcie w moje życie kosztuje mnie aż tak wiele? Czemu samą irytującą obecnością przyczyniłaś się do tego, że zapragnąłem… stabilizacji? Czy to właściwie określenie? Mało z tego… Przez Twojego synka, uzmysłowiłem sobie, że już do końca życia nie będę spełnionym człowiekiem. Że to, co czuję tu i teraz jest bez znaczenia. Bo co przyjdzie mi z setek zwycięstw i medali, skoro moja dusza będzie już do końca życia niewypełniona w pełni? Zostałem uwięziony w lochu. Lochu bez ścian, zimna, czy nawet łańcuchów, którymi byłbym skuty. To loch uczuć, niesprawiedliwości, bólu, cierpienia i ukrytego lęku. A wokół mnie? Siarczany deszcz, palący wszystko, co nie było nim samym… To wszystko było nie do zniesienia, wliczając w to moment, gdy patrzyłem sobie prosto w twarz w lustrze. Byłem niby tym samym człowiekiem. Wygląd zewnętrzny wcale się nie zmienił. Spojrzenie, które było moim znakiem firmowym, pozostało niezmienione dla innych, lecz dla mnie… Dla mnie ono było inne. W dziwny sposób oddziaływało na mnie. Nigdy nie czułem go tak intensywnie. Nigdy nie było tak niepewne, niezdecydowane, nieobojętne… Jasna wcześniej twarz, nieco się przyciemniła. Oczy stały się podkrążone, a serce ledwo dawało o sobie znak, że jeszcze istnieje… Apetyt malał, a zimno ogarniało mnie zewsząd. Miałem przeczucie, że z czymś zwlekam, oszukuję się, zamrażam serce… Zatracałem swe szanse wraz z każdym mijającym dniem, ale i tak jakiś cieniutki głos mówił mi, że nie pozwoli mi się poddać. Tylko czy ja miałem o co walczyć? Sam już nie wiem… Nie wiem nic. Kompletnie nic. Ale nie chciałem już osądzać Twoich wyborów. To i tak jest nagminny błąd większości ludzkości. Dlatego też, ja chciałem z tym skończyć. Jeśli nie mamy pojęcia w jaki sposób niektóre decyzje poprzedzone są rozdzieraniem klatki, nie osądzajmy. Łatwo jest powiedzieć, że ktoś robi źle lub dobrze, ale tylko wtedy, gdy nie wiemy, co wówczas kierowało tym człowiekiem, którego wybory potępiamy. Zastanawiające, dlaczego zwykli ludzie ciągle utrudniają sobie życie, martwiąc się reakcjami innych. Przecież każdy człowiek ma tylko jeden cel. Być szczęśliwym, nieprawdaż? Czy nie o to chodzi w życiu?

-Nie będę powtarzał- warknąłem, nieco znużony ową konwersacją, którą przyszło mi prowadzić. Walczyłem. Nadal walczyłem, lecz do końca nie wiedziałem o co ani dlaczego to robię. Dziwny stan, kiedy jakaś nieznana siła pcha do przodu, a my nie znamy tego powodu…- To jest nielegalne. Znajdę odpowiednie dowody, by dowieść, że Anabell działała pod Waszym przymusem, także radzę Wam się od razu poddać.

-Zawarliśmy umowę z Anabell. Wyłożyliśmy sporą kwotę pieniężną. Nie ma mowy, żebyśmy na to poszli- odpowiedział ledwie hamujący się rosły mężczyzna, który z zawziętością i pewnością patrzył w moje oczy.

-Mam gdzieś Waszą umowę. Wychodzę i biorę ze sobą Małego- podniosłem się na równe nogi, rozglądając się wokół siebie w poszukiwaniu zasięgu wzroki małego chłopczyka.

-Nie oddam Ci mojego dziecka! Nie oddam, rozumiesz?!- z zajmowanego wcześniej miejsca, zerwała się żona mężczyzny, z którym prowadziłem wcześniejszą konwersację. Wzrok miała niczym obłęd, cała dygotała… Patrzyłem na Nią z przerażeniem, sam do końca nie wiedząc czy z tą kobietą właśnie dzieje się coś naprawdę złego, czy też tak wygląda matka, której dziecko zaraz zostanie odebrane.

-Tak się składa, że to także moje dziecko. Sam je sobie zrobiłem, sam je sobie zabiorę- prychnąłem, przyłapując się na kłamstwie. Fałszu i złudzeniu, które otaczało mnie od dłuższego czasu. Łgarstwie, które chciałem wcielić w życie. Codzienność, by móc mieć przy sobie małego człowieczka, którego będę mógł z zaszczytem nazywać synem. Dzięki Tobie to zrozumiałem, Anabell. Doszło w końcu do mnie, że jestem człowiekiem. Osobnikiem, odrębną jednostką, która potrafi czuć. Ma jakieś uczucia, przed którymi uciekała nawiązując kolejne przelotne znajomości. Dopadło mnie to. Albo może nie… Poprawię: dopadłaś mnie Ty. Sprawiłaś, że odszukałem kilka kolorów tęczy w swoim bezbarwnym świecie. Nauczyłaś mnie czuć, choć sama nie opanowałaś tej trudnej sztuki. Nie potrafiłem zrozumieć samego siebie. Chciałem przygarnąć, pokochać cudze dziecko, które -z Twoją czynną obecnością- tak bardzo namieszało mi w życiu. Potrzebowałem miłości… 

***

         Z ludźmi najczęściej jest tak, że oddać komuś serce we własne posiadanie, to zdecydowanie za mało. By uwierzyć w szczerość uczuć oczekują oczu, aby dostrzegli tę poświatę, która kłębi się wokół uczucia. A czy nie zdają sobie sprawy z tego, jak ważną rolę odgrywa serce? Czemu we współczesnym świecie serce znaczy tak niewiele? Jak to się dzieje, że ludzie nie pokładają wiary w tym, co czują całą swoją osobą? Dlaczego do tego stopnia obniżyła się wartość umiejętności postrzegania człowieka, jako osoby, którą można pokochać? Pytań można postawić na ten temat setki. One stałyby się powoli niekończąca się historią, lecz nie pytania są tutaj najważniejsze. Najistotniejsza bowiem jest odpowiedź. Jedna, uniwersalna, która byłaby odpowiednia do każdego rodzaju pytań, związanych z marnością uczuć w oczach ludzkich. Otóż- strach. Ludzie się boją. Tak zwyczajnie odczuwają strach. Lęk przed cierpieniem, zawodem, słabości, którą może być miłość… Panicznie boją się momentu swego życia, kiedy pojawi się ta osoba, z którą nie będą chcieli dzielić chwili, lecz całe swoje życie. Ci ludzie obawiają się jednak najbardziej tego, iż nie będą w stanie wdrążyć w życie dwóch najważniejszych zasad, które tkwią w pojęciu, jakim jest miłość. Pierwszej, która zakłada, że nie należy przegapić tej odpowiedniej, jedynej osoby, a drugiej- by nie pozwolić jej łatwo odejść, gdy nadejdą chwile kryzysu…

-Anabell…- wysapałem zdyszany, natychmiastowo, gdy zobaczyłem Cię w drzwiach mieszkania przyjaciółki. Na mój widok, zastygłaś w miejscu. Patrzyłaś przez dłuższą chwilę wprost w moje oczy, nie potrafiąc nawet lekko drgnąć. Bałagan w głowie? Chaos w Twoim życiu? A może sprawił to fakt, że od razu zobaczyłaś kto znajduje się w niewielkim nosidełku, który trzymałem w dłoni?- To Twój synek…

-Zabierz Go ode mnie!- wypuściłaś parę, szybko odsuwając się ode mnie, a przede wszystkim od małego chłopczyka, którego obudziłaś swoim krzykiem. Walczyłaś ze sobą. Zwalczałaś te cholerne poczucie winy i wyrzuty sumienia, przez co nawet nie spojrzałaś na płaczące dziecko. Bałaś się? Czyżby obawy, że ostatecznie zmiękniesz były zbyt duże?

-To Twój syn! Krew z krwi, a Ty oddajesz Go jakimś niezrównoważonym ludziom?!- wybuchłem, nie wytrzymując do końca tego, co panowało wokół mnie, jak i również we mnie. Nie rozumiałem… Nie potrafiłem zaakceptować Twoich poczynań. Wydawało mi się to być tak cholernie egoistyczne, lekkomyślne, może nawet samolubne… Sam nie wiem, lecz teraz po głębszych rozmyślaniach, stwierdziłem, iż uważałem tak dlatego, że sam nigdy prawdopodobnie nie posmakuję czegoś tak cudownego, a mój żal z tym związany był niewyobrażalnie duży. Co zatem? Zazdrościłem Ci, naprawdę. Byłem wściekły sam na siebie, mimo że nie mogłem nic z tym zrobić, a i również nie była to moja wina. Coś wewnątrz mnie podpowiadało mi nieustannie, że muszę Cię uchronić od tak kolosalnego błędu. Pomyłki, czy też decyzji, której nie da się cofnąć tak łatwo, nie mówiąc o nie odczuwaniu jej skutków do końca życia.

-Co tutaj się dzieje?- na klatkę wyszła zdezorientowana Stella, która badawczym wzrokiem mierzyła nasze zawistne wyrazy twarzy.- Musicie tak wrzeszczeć pod koniec dnia?- odezwała się nieco spokojniej, uśmiechając się subtelnie do chłopczyka, który nadal płakał. Nie czekając na nasz żaden ruch, pewna siebie wzięła dziecko na swoje ręce, próbując je nieco uspokoić.

-Tracę tylko swój czas na tę idiotkę- wycedziłem rozwścieczony, po czym obracając się na pięcie i ruszając szybko przed siebie. W środku wręcz rozpierała mnie złość i niezrozumienie względem Twojej osoby. I jeszcze jedno… Czynnik, który w zdecydowanej większości decydował o ogniu, który wznieciłaś w mojej duszy. Zrobiłem dla Ciebie tak wiele. Po tym wszystkim ile niepotrzebnych słów padło, ile bitew stoczyło się w mojej głowie… Po tym, jak mnie okłamałaś. Pozwoliłaś wierzyć, pożądać tego, czego nie mogę mieć, łącznie z marzeniami… Odzyskałem dla Ciebie Twoje dziecko, którego wcześniej bezuczuciowo się pozbyłaś. Byłem gotowy pomagać… Sam nie wiem dlaczego. Coś po prostu mi to nakazywało, lecz Ty nadal była tą samą Anabell, którą znali wszyscy. Doprowadziłaś do mojej metamorfozy, lecz nie umiałaś zmienić samej siebie… Paradoks, czyż nie?

-I co Ty wyprawiasz? Jesteś z siebie dumna?- mówiła spokojnie blondynka, lecz Jej łagodność można było wyjaśnić tylko faktem, że kołysała w swych ramionach w dalszym ciągu Twojego synka, który czując ciepło i troskę, z powrotem zapadł w głęboki sen.

-O czym Ty mówisz?- nie sądziłem, że wytrzymasz, lecz w dalszym ciągu trzymałaś się z daleka od Malucha. Tym bardziej unikałaś spojrzenia kierowanego w Jego stronę. Oziębłość, która od Ciebie biła, była wręcz niewytłumaczalna. Można rzec, że z lekka nienaturalna, gdyż w rzeczywistości matkę i Jej dziecko od samego początku powinna łączyć niezwykła więź.

-O tym, że Gregor daje Ci właściwie wszystko. Za każdym razem ratuje Ci tyłek, próbuje odwieść od najgorszego błędu życiowego, ale Ty dalej wiesz swoje. Nie patrzysz na to, co czują inni, tylko sama betonujesz się od innych. Niebawem ze mną też tak będziesz rozmawiać?- zerkała co chwilę na Ciebie, lecz kątem oka ciągle obserwowała niewinną twarz chłopczyka, którego dalej kołysała z wyczuciem. Nawet Ona, Twoja przyjaciółka, nie potrafiła ogarnąć nawet cieniem zrozumienia Twojego postępowania. Wcześniej przecież tak bardzo pragnęłaś tego dziecka. Kochałaś je… Zatem dlaczego to uczucie zgasło? Dlaczego pozwoliłaś, aby inne pobudki były ważniejsze, niżeli własne dziecko, całkiem bezbronne wobec tego świata?

-Ty nic nie rozumiesz- właśnie w tym momencie po raz pierwszy powiedziałaś jakiekolwiek słowo w konwersacji, które bezpośrednio dotyczyło Twojego dziecka. Pierwszy raz, rozumiesz? Wcześniej albo nie odpowiadałaś, albo też wychodziłaś z pomieszczenia, w którym prowadzona była owa rozmowa. Mimo tylu prób Stelli, zawsze skutecznie unikałaś konfrontacji z tym, co się niedawno stało. A teraz? Teraz można było odnotować pierwszy komentarz dotyczący Twojej bolesnej straty.- Miałam mieć dwójkę dzieci.

-Miałaś…- przewróciła oczyma, układa dając chłopczyka w miękkim nosidełku. Patrząc na Niego ckliwym wzrokiem, gładziła różowiutki policzek chłopca. Twarz blondynki nadal przystrajał delikatny uśmiech, a serce samo radowało się widząc spokojny sen tejże kruchej, niewielkiej istotki.- Trudno się pogodzić ze stratą dziecka, ale przecież jedno dziecko i tak miałaś oddać tamtym ludziom… Także śmiem sądzić, że ta strata może być przez Ciebie traktowana tak, jakby jej nie było- mówiła stonowanym tonem głosu, patrząc prosto w Twoje oczy.- Wiem, że możesz bać się o pieniądze, ale pomogę Ci. Gregor zresztą tak samo… Wy się przecież…

-Zamknij się w końcu!- wrzasnęłaś na całe gardło, tym samym powodując kolejną pobudkę Malca.- Po pierwsze, nie waż się mówić mi cokolwiek o Schlierenzauerze!- sama nie wiedziałaś skąd tak ogromny przypływ nienawiści w Twojej duszy. Każdy człowiek nosi w sobie tykającą bombę zegarową w postaci nieodkrytych negatywnych emocji, które po przekroczeniu odpowiednich granic, stworzą zagrożenie dla samego posiadacza owego ładunku wybuchowego.- Po drugie, nie pieprz mi tutaj o jakiejś śmiesznej pomocy! Tym bardziej nie układaj jakiś beznadziejnych bajeczek o mnie i o tym dzieciaku! Jest przypadkiem! Niczym innym!- krzyczałaś i dopiero wtedy spojrzałaś na swojego synka. Jednakże nie był to pożądany wzrok. Nie było to spojrzenie matki. Był to wyraz oczu pełen zawiści, nienawiści oraz żalu.- Nawet nie powinno żyć! Jeśli Jego brat także umarł, ono nie powinno tutaj z nami być, rozumiesz?!

-Anabell!- Stella krzyknęła do tego stopnia głośno, że Twoje uszy jeszcze nigdy nie były w stanie usłyszeć tak głośnego krzyku z Jej strony.- Jak Ty możesz tak mówić?! To Twoje dziecko, a Ty mu życzysz śmierci?!- w tym momencie nie byłaś Jej przyjaciółką. Stałaś się zupełnie obcą osobą, której nie poznawała.

-I co się drzesz?- bąknęłaś znużona, zarzucając kurtkę na swoje ramiona.- Mówię tylko to, jak powinno to wszystko wyglądać. Jeden z bliźniaków umarł, drugi powinien zrobić to samo- powiedz… Jak to się stało, że z taką łatwością przechodziły te słowa przez Twoje gardło?- Oddaj je tamtym ludziom. Nie chcę Go zastać, kiedy wrócę- rzuciłaś przez ramię.

-Ale On jest tak bardzo do Ciebie podobny…- próbowała bezsilnie blondynka, która z zafascynowaniem przypatrywała się w błękit oczu chłopczyka. Jednakże, Ty już Jej nie słuchałaś. Zostawiłaś daleko za sobą to, co się działo kiedyś. Całe to zamieszanie związane z ciążą. Szukanie rozwiązań. Wszystko zniknęło wraz ze śmiercią jednego z Twoich synów. Nawet miłość, którą czułaś w stosunku do nienarodzonych dzieci. Dlaczego zatem tego cennego uczucia nie potrafiłaś przelać na jedno z dzieci, które Ci zostało, póki jeszcze nie było za późno?

Witajcie, Kochane. ;* 
Zjawiam się kolejny raz z nowym rozdziałem. :) Mam nadzieję, że Wam się spodoba, mimo że nie dzieje się jak na razie niewiadomo jak dużo, lecz akcja niedługo będzie dążyła do jednego wydarzenia. ;) 
Przy okazji, miałabym prośbę o wzięcie udziału w ankiecie. Pomożecie? ;*
Mam z tym niemały dylemat, dlatego pomyślałam, że Wy jesteście tutaj najważniejsze i tylko Wy możecie mi pomóc. :)