Rozdział 18.: „Siedzisz mi w głowie tak, jak potrafią tylko nieobecni…”

         Jak myślisz, spotka Cię w życiu jeszcze coś dobrego? Osobiście uważam, że już nie. To, co miałaś wcześniej, było niezwykle cenne. Było sercem Twojego wszechświata, które Ty sama sobie wyrwałaś. Sama sobie sprawiłaś krzywdę. Ty byłaś winowajczynią własnego cierpienia. Najpierw dobrowolnie zrezygnowałaś z dziecka, a potem próbowałaś zabetonować się. Usilnie próbując odizolować się od innych oraz spraw ludzkich. Jednakże zapomniałaś, iż w tym wszystkim zostawiłaś własną przyjaciółkę. Ty już tworzyłaś okazałą barykadę pomiędzy tym, co Cię otaczało, a swoim światem, ale zapomniałaś obroną objąć Stelli. Osoby, u której niby mieszkałaś, lecz byłaś jedynie intruzem. Kimś obcym, kto przejdzie na korytarzu, nie mówiąc nawet półsłówka. Czasem musi jednak zawalić się cały świat na głowę, wraz z linią obrony, by zrozumieć tak naprawdę, co jest słuszne. Tylko w taki sposób człowiek jest w stanie zauważyć, że cierpienie, nas nie uśmierca. Ono jedynie utwierdza w przekonaniu, że żyjemy. Mimo że nie chcemy… Bo wówczas boli tak strasznie, że dalsze oddychanie jest nie lada wyczynem… To takie niedorzeczne… Ba, wręcz banalne, żałosne… Nie potrafiłaś zrozumieć siebie i własnego postępowania. Gubiłaś się w tym świecie, lecz mimo tejże świadomości, nie chciałaś nikogo z przechodniów zapytać o drogę. Bywały chwile, że nie rozumiałaś wypowiedzianych przez siebie słów, a tym bardziej nie umiałaś przyswoić znaczenia poszczególnych zwrotów, które zostały wypowiedziane ku Tobie. Nierzadko płakałaś bez powodu, tak samo śmiałaś się bez konkretnej przyczyny. Ot, tak bawiłaś się, sterowałaś własnymi emocjami, chcąc udowodnić swemu słabszemu obliczu, kto tak naprawdę jest górą. Nie znałaś siebie. Cały czas poznawałaś się na nowo, a tak naprawdę i tak nigdy nie będziesz w stanie zajrzeć w swoje wnętrze, by poznać każdy zakamarek poranionego ducha, który Cię wypełniał… 

-I Ty tak po prostu rzuciłaś w Nią tą figurką?- spytała rozbawiona blondynka, która ciągle próbowała stłumić w sobie śmiech. Nie była w stanie dokładnie określić jaki to rodzaj śmiechu. Czy była to bardziej kategoria komizmu sytuacji, czy też radości, która Ją rozpromieniała. Szczęścia z powodu odzyskania przyjaciółki. Na krótką, ulotną chwilę, lecz ten moment był cenniejszy niżeli wszystkie skarby na świecie. Bo czymże jest zwyczajna, ludzka tęsknota w obliczu oceanu zachcianek świata materialnego?

-Tak. Mosiężną figurką- dodałaś nieco zmieszana, błądząc zakłopotanym wzrokiem po podłożu. Czułaś się nadzwyczaj… źle. Po prostu źle z wyrzutami sumienia, które ciążyły na Twoim sercu.

-Bolało- jęknęła, lecz nadal powstrzymywała się od śmiechu.- Gdyby to nie była Ropucha, nawet byłoby mi szkoda, ale…- wybuchła dawno tłumionym śmiechem.- Jesteś moją idolem, naprawdę!- zaśmiała się, napychając swą buzię orzeszkami ziemnymi.

-Boję się, że będę mieć przez to kłopoty…- powiedziałaś zmartwiona, patrząc przed siebie na bliżej nieokreślony punkt przed sobą. Próbowałaś skumulować wszystkie swoje myśli w jednym miejscy, by po chwili starać się o wybranie jak najlepszego wyjścia z tejże beznadziejnej sytuacji. Jak widać, nawet ten sposób nie pomagał. Wszystko rozmazywało się przed oczyma. Czułaś się pełna trosk i obaw, lecz z drugiej strony odczuwałaś obecność palącej pustki, której nie sposób opisać…- Nie byłam… Ja… Nie do końca byłam sobą…- dukałaś, nie wiedząc jak przekazać przyjaciółce do jakich środków się ostatnio uciekałaś.

-Nie bój się…- blondynka pogłaskała Cię po ramieniu, tuląc delikatnie i z wyczuciem do siebie. Obydwie uśmiechnęłyście się subtelnie. Znowu było tak, jak kiedyś. W czasach, kiedy określenie „siostry”, to dla Was za mało.- Nie masz czego. Gregor był przy tym… On nie pozwoli, by chociażby jeden włos spadł z Twojej głowy.

-On mnie nienawidzi- wycedziłaś, pozostając w ciepłym uścisku przyjaciółki.- Jestem dla Niego potworem, który wyrzeka się własnego dziecka. Mylisz się, Stell. Będzie robił wszystko, bylebym tylko poznała smak kary- mówiłaś dalej, nieświadomie wpuszczając do swojej głowy obraz mych rozwścieczonych oczu, podczas ostatniej konwersacji.

-Ja nadal upieram się przy tym, że On Cię kocha, Anabell…- wyszeptała, patrząc błyszczącym wzrokiem wprost w błękit Twych oczu.- Ale Ty rób z tym, co chcesz. Ja tylko mówię to, co myślę…

-Nie Schlierenzauer jest tutaj najważniejszy- wyjąkałaś, nerwowo bawiąc się swymi długimi palcami. Milion myśli na sekundę, tysiące pytań w umyśle, a tylko jedna ciężka kwestia, którą przyszło Ci… Nie… WAM rozwiązać.- Ostatnio oddaliłyśmy się od siebie.

-Zanim powiesz cokolwiek więcej, muszę Ci coś powiedzieć…- zaczęła szybko, przerywając w połowie Twojego nieskładnego monologu, który miałaś w zamiarze wygłosić.- Ufam Ci bez reszty. Wiem ile znaczy dla Ciebie nasza przyjaźń, dlatego głęboko wierzę, że to, co teraz przechodzimy, to tylko chwilowy kryzys, który tylko nas wzmocni- uścisnęła z pewnością Twoją dłoń, wykrzywiając usta w półuśmiech.- W tej kwestii wszystko jest jasne. Jesteśmy przyjaciółkami od zawsze. Nie obchodzi mnie czy jesteś bezduszną maszyną, która wyrzeka się dzieci, czy też gangstą spod nocnych klubów. Jesteś moją Anabell, którą kocham najmocniej na świecie i bez której życia nie umiem sobie wyobrazić- mówiła, a spod Jej powiek uwolniły się grube łzy. Nie pozostawiałaś w tyle. Również poczułaś na policzkach spływające łzy, a po chwili wpadłyście w mocny, wzajemny uścisk.

-Też Cię kocham, Stell- wyszeptałaś.- Ciebie jako jedyną…- idyllę przerwał dopiero dźwięk brzęczącego telefonu.

-No już… Odbierz. To na pewno coś ważnego- odezwała się Stella, gdy zauważyła, że przez chwilę wpatrujesz się bez celu w wyświetlacz aparatu.- Ludzie, którzy kochają, nie krzyczą na swoich wybrańców- mrugnęła w Twoją stronę, co ostatecznie utwierdziło Cię w przekonaniu, że jednak powinnaś zdobyć się na tę rozmowę telefoniczną…

         Życie nabiera o wiele większą wartość, gdy człowiek w końcu znajdzie kogoś, dla kogo można bezinteresownie się poświęcić. Nie oczekuje się niczego w zamian, nie upomina się o zaległe wynagrodzenie. To odczucie zalega wewnątrz i jest obecne. Może go nie chcemy posiadać. Może jest ono jedynie kulą u nogi, lecz ono i tak zawsze będzie silniejsze od nas. Człowiek jest niczym w porównaniu do siły uczuć i emocji. To one dyrygują naszym życiem. One są wszystkim, co człowiek posiada z tytułu, że jest istotą ludzką. Są reakcją na rzeczywistość, jednak w większej mierze one zostają. Nie znikają. Zagnieżdżają się w naszym wnętrzu i tak się rozwijają bądź powoli, stopniowo umierają. Zależy od tego, co jest nam pisane… Mnie niestety było przeznaczone życie z tym dziwnym poczuciem odpowiedzialności za Ciebie i Twoje czyny…

-Czyli Sandra ma jedynie lekkie wstrząśnienie mózgu?- spytałaś któryś raz z kolei, a z Twego głosu mogłem wyczytać wyraźną ulgę. Sam poczułem ulgę. Nie wiem dlaczego. Ciśnienie zostało wypompowane. Niepotrzebne emocje już wyciekły z mojego wnętrza. Dopiero teraz… Teraz poczułem się lepiej… A może inaczej? Sam nie wiem. Było mi po prostu lżej na duszy i sercu.

-Tak- odparłem już nieco znużony ciągłymi zapewnieniami, że na pewno wszystko w porządku. Nic wielkiego się nie stało. Przynajmniej nie Sandrze, lecz jak widać, Tobie to nie było całkiem obojętne…

-Dziękuję za informacje…- wykrztusiłaś nieco zmieszana, a Twoje zakłopotanie czułem nawet przed słuchawkę telefonu. Cisza była w końcu czymś niepożądanym w każdej konwersacji. Czymś kłopotliwym, nieznośnym dla ludzi w kontaktach, w jakich tkwiła nasza dwójka.

-No czemu nie zapytasz?- zaśmiałem się pod nosem, przewracając oczyma.- Czemu nie zapytasz czy załatwiłem wszystko w jaki sposób, żeby nikt się do Ciebie nie doczepił?- oczekiwałem odpowiedzi, mimo że zdawałem sobie sprawę, iż to bardziej pytanie retoryczne.

-Niczego od Ciebie nie chcę- spoważniałaś, a Twój oziębły i obojętny ton głosu wrócił.- Zatem jeśli kolejny raz chcesz udowodnić całemu światu jaki z Ciebie bohater, to sorry, ale nie ten adres.

-Nic by Ci się nie stało, gdybyś okazała choć odrobinę wdzięczności- bąknąłem znużony Twoją postawą. Niby też byłem zimny. Tak samo lodowaty jak Ty, lecz gdy w grę wchodziły czyste chęci, mogę ciśnienie nagle podnosiło się, kiedy na drodze napotkało kogoś takiego jak Ty. Człowieka, który nie potrafi pozbyć się raz przybranej maski. Nieważne kiedy, nieważne w jakich okolicznościach, ona zawsze musiała być obecna, nie zważając absolutnie na nic. Stałaś się niewolnikiem, Anabell. Sługą własnej natury. Zamknęłaś się we własnej duszy, która przyzwyczajona do braku okazywania uczuć, narzucała blokadę wtedy, kiedy nie powinna.

-Nie mam za co być Ci wdzięczna. Nieustannie wpieprzasz się w moje życie. Gdyby nie Ty, ta beznadziejna sytuacja nie miałaby miejsca!- uniosłaś się, jednakże nie wiem do tej pory czy zrobiłaś to wbrew sobie, czy też naprawdę obwiniałaś za wszystko właśnie mnie.

-Wszystko załatwiłem. Dziecko jest już bezpieczne, a Sandra nic nie wie, że to Ty to wszystko spowodowałaś- wykrztusiłem podenerwowany faktem, jak mnie traktujesz.- Wszystko według Twojej myśli czy masz jeszcze jakieś życzenia?

-Po co to robisz?- spytałaś, niezmiennie odpychającym głosem.- Jestem dla Ciebie tylko zimną suką, która ćpa, tnie się, oszukuje, kradnie. Nie lepiej byłoby od razu mnie wsypać i mieć wreszcie święty spokój?- zamilkłem. Twoje pytanie po prostu zabolało. Nie wiem dlaczego. Sprawiło ból, który był naprawdę dobrze odczuwalny. Zakłuło. Czy to na pewno tylko siedzące wewnątrz mnie poczucie, że powinienem? A może to coś więcej? Nie. Byłem w końcu dorosłym człowiekiem. Wiedziałem, co czuję, a co nie. Po dłuższej chwili ciszy w słuchawce telefonu, rozłączyłem się jako pierwszy. Żal rozlewał się po moim ciele. Stąpałem po jakimś gruncie, lecz dokładnie nie wiedziałem czymże on jest. Niepewność… Pierwszy raz mnie dopadła. I ten ból… On ciągle dokuczał, a to za sprawą jednego pytania. Tylko dlaczego? Było przecież banalnie łatwe. Odpowiedź nie wymagałaby zbytniego trudu, a ja najzwyczajniej się złamałem… 

„To tyle z mojej strony.”

Wystukałem w wiadomości adresowanej do Ciebie. Nie kłamałem. To tyle. Nasza historia na tym się skończyła. Na krótkim zdaniu. Bo dosyć już bólu. Dosyć dziwnego uczucia, które jedynie raniło. Koniec z niebezpieczeństwem. Zapomnienie… To ono było jedynym złotym środkiem na wszystko. Ratowało mnie i Ciebie od nas samych. Bo przecież my tylko cierpieliśmy. Może nie okazywaliśmy tego wprost, lecz w środku wiedzieliśmy, że psujemy się przez wzajemne oddziaływanie. Byliśmy jak dwa słońce, które wzajemnie się niszczyły. Tylko jedno jest zastanawiające… Dlaczego żadne z nas nie odpuściło od razu? Dlaczego tak długo to ciągnęliśmy? Każde z nas wiedziało, co jest dla niego dobre. Zatem, pozostaje jedynie pytanie: dlaczego? Co czułaś? Wiesz w ogóle, co czułaś? Bo ja nie. Coś mnie ciągnęło w Twoją stronę. Sądzę, że podobnie było również z Tobą. Ale nauczyłem się w końcu jakoś z tym żyć. Nauczyłem się żyć z tym, że Ciebie nie ma i nie będzie już nigdy. Przynajmniej nie dla mnie. Byłem silny. Silniejszy niż nawet sam zdawałem sobie  z tego sprawę. Stałem się tytanem i to dzięki Tobie, Anabell. Co najlepsze, miałem ku temu konkretne dowody. Każdemu mogłem udowodnić swoją zmianę. Według mnie zmianę na lepsze, bo teraz już nic nigdy nie będzie w stanie mnie dotknąć bądź zranić nawet w najmniejszym stopniu. Dowód? Nie powiem, że nie widywałem Cię, Anabell. Widziałem Cię i to dosyć często. Zawsze byłaś w tym samym klubie w towarzystwie tych samych osób. Za każdym razem, gdy ja tam byłem. Zawsze… Ale… To jeszcze nie ten dowód. On siedział głębiej. Gdzieś w moim wnętrzu, gdzie napawałem się obecnością tego uczucia, którego nie umiałem dokładniej sprecyzować. Otóż, Ci ludzie nie traktowali Cię dobrze, Anabell. Byłaś dla nich niczym. Dosłownym okrągłym zerem. Popychadłem, którego można w łatwy sposób wykorzystać. A ja? Naoczny świadek tak wielu sytuacji, podczas których Cię poniżali, bywało, że nawet bili, nawet nie drgnąłem. Przeszedłem  obojętnie, nawet nie odwracając wzroku w Twoją stronę. A kiedyś? W przeszłości bym walczył. Starał się dla Ciebie, mimo że byłoby to i tak całkiem bezcelowe. Mawiają, że życie dobiega końcowi, gdy człowiek przestanie marzyć. Nadzieja gaśnie w chwili, kiedy definitywnie przestajemy wierzyć. A to moje niewytłumaczalne uczucie, które tkwiło we mnie w stosunku do Twojej osoby? Ono zniknęło, gdy przestałem o nie dbać i je szanować…

Jestem z kolejnym. :)

Wszystkie zwolenniczki Sandry mogą odetchnąć z ulgą, ponieważ Sandra ma się dobrze, żyje i… może nawet namieszać, ale tutaj już się zamykam. ;*

W następnym rozdziale stanie się coś bardziej przełomowego, obiecuję. ;*

Co myślicie?

Pozdrawiam! ;*