Rozdział 14.: „Bo najtrudniej jest skończyć, zapomnieć i zacząć od nowa. Koniec często jest nagły, zapominanie może trwać całe życie, a nowego początku może po prostu nie być.”

         Ostatnio dosyć dziwnie się czułem. Jak źle zaadresowany list, nie docierało do mnie zupełnie nic. Wszystko było cykliczne. Wieczorem impreza, rano pożegnanie z kolejną kobietą, która potrzebna była mi z niewiadomych dla mnie przyczyn. Nawet najcieńsze źdźbło słowa czy spojrzenia, nie było w stanie wyjaśnić mi tego, co aktualnie wyprawiało się w moim życiu. Codzienność płynęła żwawym prądem przed siebie, a ja na swej marnej łódeczce próbowałem dotrzymać wodzie tempa. Opieranie się czy zatrzymanie go wiązałoby się ze wzrostem siły, która pchała wodę do przodu. Właśnie w taki sposób życie przepływa przez życie ludzkie od chwili narodzin. Śmieszne. Kiedyś nawet mi się to podobało. Było dla mnie zjawiskiem interesującym, lecz teraz nic nie miało żadnego znaczenia. Codzienność stała się bezbarwna, nudna, mimo że każdego dnia mogłem dostrzec coś nowego, chociażby w kobietach, które poznawałem. Gubiłem się w tym wszystkim. Mimo własnej niekorzyści, z której zdawałem sobie sprawę, nadal wchodziłem głębiej w ten ciemny las. Ale tylko ten las pozwalał mi w jakiś sposób odciąć się w stu procentach od tego, co było. Kiedy przeszłość jest dla nas nieudogodnieniem, nie wracamy do niej. Proste? Oczywiście, że tak. Gdy to, co minęło zalega na duszy, próbujemy za wszelką cenę pozbyć się tego, co okazuje się być zbędnym balastem. W chwili, w której minione chwile starają się upominać o swoje, czyli choć odrobinę akceptacji z naszej strony, pogodzenia się z nią, wytarcia kurzu zapomnienia, odwracamy się od tej przeszłości. Udajemy, że nie słyszymy narastających krzyków, błagań… Stajemy się głusi i ślepi. Bywa jednak, że to przeszłość okazuje się być mądrzejsza, sprytniejsza, niżeli my. Kiedy to następuje? Otóż, w momencie, kiedy przeszłość przybiera znajome naszym oczom kształty. Jakby wyłania się z chaosu i ciemności, by zemścić się za wcześniejszą ignorancję jej obecności. Ja mogłem zobaczyć stary rower, na którym zaliczyłem pierwszy upadek; narty, które były ze mną podczas najpiękniejszych, ale również najgorszych momentach mojej kariery oraz Ciebie, Anabell… Tak, dokładnie. Ciebie. Właśnie teraz w tejze chwuli możliwość przywrócenia przeszłości znalazła swe zastosowanie. Stałaś naprzeciw mnie, wpatrując się z uporem i zaciekłością w moje oczy. Nie mówiłaś zupełnie nic. Milczałaś. Ja również się nie odzywałem. Sen? Wcześniej dałbym sobie rękę uciąć, że to tylko wizja senna, która zaraz dobiegnie ku końcowi, ale nie… Życie byłoby zbyt piękne i proste. To Ty we własnej osobie. Nic niezmieniona. Z tymi samymi błyszczącymi, niebieskimi tęczówkami. Tak samo lśniącymi, kasztanowymi włosami. Z identycznym wyrazem twarzy, co przeważnie. Tak samo twardym, odpychającym, nie wyrażającym żadnych uczuć ani emocji. Skała, która bez najmniejszego skrępowania atakowała mnie swym wzrokiem. 

-Cóż to za zaszczyt spotkał mnie za życia?- odezwałem się po dłuższej chwili milczenia, posługując się nieco opryskliwym tonem głosu.- Czyżby to wielmożna panna Anabell raczyła zawitać w moje skromne progi? Fanfary! Czerwony dywan! I popiół! Przynieście popiół na głowy!- jedyną reakcją z Twojej strony, to jedyne umiejętne wyminięcie mojej osoby w drzwiach i udanie się szybkim krokiem w stronę salonu. Nawet nie prychnęłaś, nie uderzyłaś mnie, nie zlustrowałaś badawczym wzrokiem. Nic. Zupełnie tak, jakbyś zaraz miała obrócić się w nicość albo jakby mnie nie było…

-Mogę wiedzieć dlaczego myszkujesz po moich szafkach?!- zirytowałem się, odciągając Cię od jednej z szafek, po których zawzięcie szperałaś. Poprawiłaś włosy opadające na twarz, zakładając ignorancko ręce na piersi.

-Szukam swojej karty ciąży- odpowiedziałaś nawet na mnie nie patrząc. Wydawałoby się, że Twoje wnętrze było wręcz rozpierane od nadmiaru skrajnych emocji oraz niechęci, którą wiązałaś z wizytą u mnie.

-Urosłaś nieco- napomknąłem, patrząc kątem oka na okazałe uwypuklenie pomiędzy Twoimi biodrami. Wszystko jakby mi się przypominało… W dziwny sposób kolejny raz czułem to samo, co kiedyś. To uczucie, które zwiastowało mi, iż wreszcie będę miał kogoś na tym świecie. Lecz czemu coś takiego odczuwałem? Jakie jest tego wyjaśnienie? Przecież nie miałem niczego. Nigdy mieć nie będę…

-Albo Ty zmalałeś, Patyczaku- wzburzyłaś się, nadal szukając po kolejnych szafkach papierka, po który tutaj przyszłaś. Z uporem maniaka obserwowałem każdy Twój ruch. Lustrowałem Twą sylwetkę, jakbyś była złodziejem, a ja pozwalałam Ci na złą grabież w moim domu. Ale z drugiej strony… Potrzebowałem kolejnego określenia, który miał podkreślać moje niedoskonałości.

-Kiedy wybuchniesz?- spytałem niby obojętne, opadając na kanapę. Wiesz, że dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że tęskniłem? To właśnie zwykłe rozmowy z Tobą stały się moim utrapieniem, gdy ich nie było. Zwykła rozmowa… Niekoniecznie miła… Rozmowa… Tylko tyle. Bo przecież z innymi nie mogłem rozmawiać. Nie w taki sposób. Nie tak, jak robiłem to z Tobą…

-Został mi miesiąc przewagi masowej nad Tobą, więc na razie siedź cicho- warknęłaś, nadal przeglądając stosy kolejnych dokumentów, które właściwie sam nie wiedziałem do czego były mi potrzebne w domu. Zalegały, zajmowały miejsce, lecz teraz nagle okazały się niezwykle przydatne. Gdyby nie one, nie zagościłabyś na tak długo w moim towarzystwie…

-Przewagi masowej- parsknąłem, co spowodowało, że spojrzałaś z niezrozumieniem w moją stronę.- Ty od zawsze ją miałaś- dodałem po chwili, goszcząc na twarzy szelmowski uśmiech.

-Bardzo śmieszne- burknęłaś, wygrzebując w końcu kartę ciąży, którą z taką zaciętością szukałaś. Wyprostowałaś się na chwilę, patrząc na mnie przez dłuższą chwilę. Obserwowałem Cię kątem oka, lecz tak naprawdę udawałem jedynie, że zafascynował mnie jeden z programów, który aktualnie leciał w telewizji. Cisza. Kłopotliwa cisza. Pożegnać się? Czy to się godzi? Może odejść bez żadnego słowa? Nie, tak też nie będzie najlepiej. Zatem, co zrobić, by wyjść z Twarzą i honorem z tej beznadziejnej sytuacji?

-Może pomógłbyś mi, Pacanie, to znaleźć, co?- odezwałaś się w końcu, chowając za sobą kartkę, którą jeszcze przed chwilą znalazłaś. Zauważyłem to, lecz nie zdradziłem ani nie dałem tego po sobie poznać. Najwidoczniej, pierwszy raz, graliśmy do jednej bramki…

-Jak widzę wszystkie Sandry inteligencją nie grzeszą, skoro nie potrafisz znaleźć głupiego papierka- podniosłem się, a już za chwilę znajdowałem się przy Twoim boku, grzebiąc pomiędzy kolejnymi papierami. Ty wyprostowałaś się z trudem, patrząc na mnie z góry.

-Jestem Anabell- wycedziłaś ledwo przez zaciśnięte zęby, ruszając zdenerwowana przed siebie. Nienawidziłaś, gdy ktoś Cię tak nazywa. Nie cierpiałaś momentu, gdy ktoś wypominał Ci twoje najwstydliwsze tajemnice i sekrety, które zdecydowałaś się kiedy mi ofiarować… A ja? Jak nieumyślny głupek w tak beznadziejny sposób to wykorzystałem…

-Anabell!- ruszyłem za Tobą, zatrzymując Cię w środku przedpokoju.- To jakoś samo się wyrwało…- wykrztusiłem nieco zmieszany, patrząc prosto w Twe niebieskie tęczówki, które w tej chwili pełne były zawiści. Piekliłaś się od środka i było to wyraźnie widać. Wiesz… Odnalazłem wówczas Twoją słabość… Otóż, kiedy odczuwałaś iście skrajne i negatywne uczucia i emocje, nie potrafiłaś ich ukryć. One wypełzały z Ciebie bez Twojej zgody, tym bardziej bez kontroli.

-Czego Ty jeszcze ode mnie chcesz?!- najeżyłaś się, lecz to, co zwróciło moją uwagę to fakt, iż nie wyrwałaś się spod mojego dotyku. Nadal trzymałem Twoją rękę, a Ty wypuszczałaś właśnie na wierzch całą złość, która wirowała wewnątrz Twojej duszy.

-Tego samego, co Ty ode mnie- odpowiedziałem półszeptem. Nasze wzroki przecięły się wzrokiem pełnym nieznanych uczuć. Patrzyliśmy na siebie przez krótką chwilę i nawet nie zauważyłem, kiedy Twe usta przyległy do mych ust. To wszystko toczyło się tak szybko… Nie byłem nawet w stanie kto wykonał ten pierwszy, decydujący ruch. Nie wiedziałem zupełnie niczego, oprócz tego, że znajdowałem się w transie. Świat wokół wirował, a my staliśmy w miejscu, plącząc swe języki.

-Schlierenzauer…- wysyczałaś, zwijając się niemal w kłębek. Pochyliłem się nad Tobą, obserwując wyraz Twojej twarzy, który wykrzywiony był przez grymas bólu.-Nienawidzę Cię! To Twoja wina! To Twoja obecność tak działa na moje dzieci!- zdołałaś wycedzić przez zęby, nie zmieniając swego stanu.

-Co się dzieje?!- wysapałem ledwo, czując, że moje serce za moment wyrwie się z piersi i pobiegnie przed siebie. Byleby być jak najdalej od Ciebie…

-Co tak stoisz, Kołku?!- odpowiedziałaś pytaniem.- To przez Ciebie się już zaczęło!

-Przeze mnie?!- pisnąłem cienko, czując jak wszystkie moje mięśnie napinają się do granic możliwości. Strach, przerażenie, lęk…- Miałaś rodzić za miesiąc!

-Przepraszam Pana Schlierenzauera, że moje niewychowane dzieci chcą już wyjść!- zdołałaś zripostować, czując coraz silniejsze i boleśniejsze skurcze.- Zawieziesz mnie w końcu do szpitala czy chcesz sam odbierać poród?! 

***

         A gdyby tak pomyśleć o ranach… Swoich. Swoich bliskich… Co właściwie moglibyśmy powiedzieć o ranach? Ale nie… Nie ranach mechanicznych… Chodzi mi bardziej o rany na duszy. Otóż, większość tych ran ujawnia się w miłości. Zaczynamy wówczas kochać, otwieramy się na uczuć, wydawać by nam się mogło, że miłość rodzi radość. Tak jest, owszem. Jednakże faza ta trwa bardzo krótko. Zbyt krótko. Miłość, którą przeżywa się do samego końca, nie jest radością. Stop… Zapomniałem dodać jednej, a dosyć istotnej rzeczy. Nie tylko miłość w stosunku do ukochanego rodzi późniejsze cierpienie. Miłość do rodzica, przyjaciela, dziecka, też może okazać się raniąca, może nawet boleśniejsza niż cokolwiek innego. Bo wówczas tracimy część siebie. Coś, co wypłynęło na nas, jako człowieka. Coś, co jest bezcenne, czasem cenniejsze niżeli miłość w stosunku do kochanka…

-Wyglądasz okropnie- stwierdziłem, przekraczając próg Sali, utrzymanej w kolorach pudrowego różu. Bąknęłaś coś pod nosem, lecz nie zdołałem tego usłyszeć. Bez żadnego słowa więcej, usiadłem obok Ciebie, mierząc Twą zmęczoną sylwetkę czujnym wzrokiem.- Jak się czujesz?- spytałem w końcu poważniej, przetwarzając informacje, które przed chwilą usłyszały moje uszy.

-Tak jak wyglądam- odpowiedziałaś uszczypliwie, lecz gdy zauważyłaś mój karcący wyraz twarzy, postanowiłaś odpowiedzieć na poważnie:- Sama nie wiem jak się czuję… Nie za wiele pamiętam i strasznie boli mnie głowa…

-Wystąpiły pewne komplikacje…- westchnąłem.- Lekarze musieli przeprowadzić cesarskie cięcie… Byłaś pod narkozą…- wymieniałem, nie potrafiąc ubrać w słowa wszystkiego, co zostało mi przed momentem przekazane.

-A dzieci?!- wyrwałaś się natychmiastowo, a tuż po chwili dało się usłyszeć głośne syknięcie bólu, które wydobyło się z Twoich ust.

-Pielęgniarka niebawem tutaj przyjdzie- poinformowałem.- Właściwie już idzie- dopowiedziałem, gdy zauważyłem, że młoda brunetka z uśmiechem wiezie na niewielkim wózeczku jedno z dzieci. Uśmiech… Gdy zobaczyłem Go na opalonej twarzy dziewczyny, ledwo co powstrzymałem się od prychnięcia, które byłoby całkowicie adekwatne do rysującej się sytuacji.

-Zaraz… Ale to jakaś pomyłka- badawczym i czujnym wzrokiem lustrowałaś sylwetkę młodej pielęgniarki, na której lico dopiero teraz wkradło się zakłopotanie pomieszane z nutką smutku.- Byłam w ciąży bliźniaczej. Może nigdy nie byłam orłem z matematyki, ale tutaj jest jedno dziecko.

-Pani mąż jeszcze Pani nie powiedział?- zapytała nieco ochrypłym głosem, zwracając wzrok ku mojej postaci.

-Niech Pani powie mi co z moim dzieckiem, a nie zadaje jakieś durnowate pytania!- ryknęłaś ile sił w gardle, budząc przy tym małą istotę, której płacz wcale na Ciebie nie wpłynął.

-Anabell, jedno z Twoich dzieci urodziło się martwe…- wykrztusiłem w końcu, dając znak pielęgniarce znak, by wróciła do swych innych obowiązków. W tamtej chwili wydawało mi się, że usłyszałem coś w rodzaju pęknięcia. Pęknięcia, które dotknęło Twoje serce i duszę oraz umysł. Wyprostowałaś się, patrząc tępo przed siebie. Zakryłaś usta ręką, by nie krzyknąć. Zamiast tego, widziałem, że pod Twoimi powieki gromadzą się ogniste łzy, które miały wypalać dziurę w skórze Twych policzków.

-Co zrobiliście z moim dzieckiem?! Gdzie jest moje dziecko?!- wrzeszczałaś, a z Twych tęczówek wydobywała się niewiarygodnie ogromna ilość słonej cieczy.- Co zrobiliście z moim dzieckiem?!

-Anabell…- szepnąłem, nie umiejąc wydobyć się na mniej sparaliżowany głos.- Spokojnie, proszę… Tutaj jest jedno z Twoich dzieci… Spójrz jakie jest piękne- wziąłem na ręce malutką osóbkę, która zerkała na mnie niebieskimi niczym woda oczkami. Nie płakało, co mnie zdziwiło. Dotychczas byłem pewien, że dzieci tylko płaczą, a ten chłopczyk? On nie płakał. Badał jedynie nowy świat oraz przygotowywał się na odkrywanie tego życia, które zostało mu dane przeżyć…

-To nie moje dziecko!- krzyczałaś, nie patrząc nawet na ułamek sekundy na noworodka.- Ja miałam mieć dwójkę dzieci! Gdzie moje dzieci?!- nie mogłaś się uspokoić, a histeria zalewała Cię coraz bardziej. Nie widziałaś niczego. Tym bardziej niczego nie słyszałaś. Ciemność… To ona panowała wszędzie, gdzie się aktualnie znajdowałaś.

-Tutaj jest Twoje dziecko- mówiłem, dalej trzymając w swych ramionach Twojego syna. Gładziłem kciukiem Jego zaróżowiały policzek i nikt ani nic nie jest w stanie opisać, co wtedy czułem… To był trans… Zupełnie tak, jakby ten malec zahipnotyzował mnie i uczynił z siebie poddanym.- On jest tak podobny do Ciebie… Ma dokładnie tak samo niebieskie tęczówki jak Ty, Anabell… Spójrz tylko.

-Co zrobiliście z moim dzieckiem?!- drążyłaś dalej, a Twoje stężałe ciało niemiarowo drżało, przepełnione błaganiami, nieporozumieniem oraz histerią.- Czemu akurat Wy wszyscy wybraliście sobie właśnie Jego?! Co ono zrobiło?!

-Proszę Cię, uspokój się…- kontynuowałem łagodnie, delikatnie kołysząc małego chłopczyka.- Pomogę Wam… Wszystko przygotuję u mnie w domu na Wasz przyjazd… A z tego Małego jeszcze zrobię najlepszego skoczka pod słońcem…- uśmiechałem się subtelnie, nadal mając w bliskiej od siebie odległości Twojego synka.

-Oddajcie mi moje dziecko! Błagam!- nie przestawałaś…

***

         Jak nazwać ten stan, kiedy chce Ci się płakać, a nie można tego uczynić przez jakąś tajemniczą, wewnętrzną blokadę? Jakim mianem można określić stan, gdy naszą duszę roznosi gniew, lecz na zewnątrz jesteś zaskakująco spokojna i opanowana? Każdy z tych przykładów jest nieprzyjemnym doświadczeniem… Zawsze, gdy coś takiego odczuwamy, trudno nam jest normalnie funkcjonować. Czujemy pustkę, nicość… Jakbyśmy byli tylko szmacianymi lalkami, którym jest wszystko jedno. Które nie czują zupełnie niczego, oprócz jakiś lekkich, mało dostrzegalnych bodźców. Jednakże trzeba przyznać, że nic, powtarzam: absolutnie nic, nie jest w stanie pobić stanu, gdy smutek, rozpacz rozrywa nam drastycznie serce, a my gościmy wymuszony uśmiech na ustach…

-Nadal nie rozumiem dlaczego nie chciałaś, żebym po Was przyjechał!- krzyknąłem, kiedy usłyszałem trzaśnięcie drzwi, które zwiastowały, że w końcu przybyłaś wraz z Małym.

-Bo nie…- wyjąkałaś, stojąc martwo w przedpokoju. Patrzyłaś przed siebie, jakby przed powiekami przewijał się czarno-biały film, który wytykał wszystkie błędy, za które zapłaciłaś tak ogromną cenę…

-Gdzie Mały?- spytałem zdezorientowany, rozglądając się wokół, gdy już wychyliłem się zza ścian kuchni. Na nic… Dziecka nigdzie nie było. Nigdzie…

-Schlierenzauer…- zaczęłaś twardo, wyraźnie walcząc z narastającą falą łez, która niczym tsunami, wobec którego Twoja marna ludzka siła, była niczym.

-Anabell! Do cholery jasnej!- krzyczałem dalej, czując, iż moje kolana szybko miękną i uciekają spod mojej kontroli.- Co zrobiłaś z dzieckiem?!

Witajcie, Słońca!
Tak wyszło, że udało mi się dodać nieco wcześniej rozdział. :)  
Mnie akurat to cieszy, bo już naprawdę zdążyłam się za Wami stęsknić, moje Skarby! ;* 
Jeśli mam u kogoś zaległości, obiecuję, że niedługo nadrobię. 
Akurat od poniedziałku zaczynają mi się ferie, więc na pewno wygospodaruję słodkie chwile, aby rozkoszować się Waszą twórczością. ;))
Czekam na to, co macie do powiedzenia nt. tego rozdziału. Niezwykle mnie to ciekawi. Teraz, Kochane, zaczynamy nieźle mieszać w życiu każdego z bohaterów. :) 
Buziaki. ;**