Rozdział 6.: „Czasem po prostu nie jesteś w stanie zrobić już nic, bo nie masz siły walczyć o coś, co przybija Cię z każdym dniem coraz bardziej.”

               

Posiadać nad czymś kontrolę, nie może i nie jest równoznaczne z dyktaturą. Nie można rządzić wszystkim, co popadnie, nie licząc się z uczuciami i prawami wolności innych ludzi. Pokora jest przydatna nawet władzy. A ja? Otóż, byłem człowiekiem, który posiadał wszystko, lecz nie pokorę. Nie w relacjach z Tobą. Powód był prosty. Nosiłaś pod sercem moje dziecko. Istotę, którą na początku nienawidziłem, sądziłem, że jest przekleństwem, karą, lecz którą po czasie najzwyczajniej pokochałem. Wiesz dlaczego? Kiedyś nie wiedziałaś… Sam nawet tego nie wiedziałem, czemu pokochałem coś, czego jeszcze nigdy nie widziałem. Jednakże, po głębszej analizie, zrozumiałem. Doszło do mnie to, że dziecko będzie mnie kochać bez względu na wszystko. Będzie istotą moją. Krew z krwi podobną do mnie. Nie będzie patrzyła na mój stan majątkowy, nie będzie robiło większej awantury o kolejne przygody na jedną noc w moim życiu. Będzie kochało miłością niewinną i nierozerwalną, nieznającą granic. Kiedyś nie wiedziałem, że coś takiego potrafię czuć. Że świat bez miłości coraz bardziej przestał mi się podobać. Że bez miłości stawałem się egoistą… Miłość była mi potrzebna. A kogo innego kochać, niżeli nie własne dziecko? Tak jest najbezpieczniej. Pustka zostanie wypełniona, a i ja również będę miał gwarancję, że nigdy nie znajdę się na skraju. Dokładnie przemyślane, prawda? Perfekcjonista- taki byłem, jestem i będę. Zarówno w skokach, jak i życiu prywatnym. Jednakże muszę przyznać, że ten plan nie był do końca doskonały. Obijał się na Tobie i Twojej wolności… 

-Ubieraj się! Natychmiast!- krzyczałem zaraz po powrocie z treningu, widząc Cię jedynie w topie na ramiączkach oraz krótkich spodenkach.- Jest zima! Temperatury są minusowe! A Ty co?!Jesteś w ciąży! Nie możesz się przeziębić!- nie zdejmując z siebie nawet kurtki, udałem się szybko do Twojej garderoby.

-Zachowujesz się gorzej niż moja babcia- prychnęłaś, kładąc się na kanapie, jednocześnie próbując oglądać jeden z Twoich ulubionych horrorów. Nienawidziłem, kiedy je oglądałeś. Nie w czasie, kiedy byłaś w ciąży.

-Ubieraj to szybko!- wrzasnąłem, wyłaniając się zza ściany, rzucając w Twoją stronę ciepły sweter oraz koc.- Nie odwalaj niepotrzebnych szopek!

-Gregor, tutaj jest strasznie gorąco!- postawiłaś się natychmiastowo, zrównując swój wzrok z moim.- Ogrzewanie jest włączone na max! Nie mów mi, że nie czujesz, że zrobiłeś ze swojego domu istną Saharę, bo tego nie da się nie zauważyć!

-Lepiej, żeby Ci było ciepło, niżeli zimno!- odgryzłem się nieco łagodniejszym tonem, aczkolwiek nadal można było to zakwalifikować pod kategorię krzyku.- Ubieraj to już!- nalegałem nadal, wręczając Ci przyniesiony przed momentem sweter.

-Chcesz, żebym umarła z przegrzania?!- pisnęłaś wyrywając z moich dłoni sweter, który po chwili na siebie ubrałaś.- Lepiej?! Skoro wolisz mnie w ten sposób stępić, to proszę bardzo. Nie będę wchodziła Ci w drogę!

-Nie rozumiem, co złego może być w ciepełku- powiedziałem niewzruszony, sam zdejmując z siebie kolejną warstwę ubrań, w którą byłem przyodziany. Trzeba było przyznać… Jakoś za specjalnie przyjemnie nie było w tej gorącej atmosferze…

-Człowieku, czuję się jakbym mieszkała w hucie! Tutaj nie ma czym oddychać! Czekam teraz na moment, kiedy wyciągniesz z okien klamki, żebym nawet na kilka chwil nie mogła odetchnąć świeżym powietrzem!- rzucałaś się nadal.

-Pooddychasz sobie, kiedy urodzisz! Na razie siedź cicho!- bąknąłem, kierując swe kroki w stronę kuchni.- Co to jest, do cholery?!- krzyknąłem, co sprawiło, że za kilka sekund i Ty pojawiłaś się w przestronnej, jasnej kuchni, patrząc na mnie niezrozumiałym wzrokiem.

-Obiad- przybrałaś bardziej pytający, niż oznajmujący ton, w dalszym ciągu patrząc na moją osobę zaniepokojonym wzrokiem.- Pomyślałam, że kiedy wrócisz z treningu, będziesz głodny. Nie są to jakieś marcepany, ale da się zjeść- wysiliłaś się na sympatyczny uśmiech, w którym nie do końca było Ci do twarzy.

-To źle myślałaś!- krzyknąłem, przypierając Cię do ściany.- Jak mogłaś to zrobić?!- wrzeszczałem prosto w Twoją twarz, mając w oczach rządzę mordu. Zupełnie tak, jakbyś wyrządziła mi krzywdę… Jakbyś zabiła kogoś z mojej rodziny, a przecież przygotowałaś tylko niewinny obiad...

-Uspokój się!- warknęłaś, przymrużonymi oczami patrząc na mnie.- Zrobiłam tylko obiad! Co Ci znowu nie pasuje?! To źle, że się staram?! Że chcę dobrze, a i tak mi nie wychodzi, bo Ty to wszystko masz najzwyczajniej w dupie?!

-Nie wolno Ci się przemęczać!- odsunąłem się od Ciebie, patrząc raz na przygotowany obiad, a drugi- na Ciebie.- Na chwilę spuściłem Cię z oka! Na krótką chwilę, a Ty sobie już obiad gotujesz!

-Przestań mnie traktować jak kalekę!- najeżyłaś się, składając na moim policzku uderzenie.- Nie jestem nią! Nie będę! Ciąża to nie choroba!

-A tutaj bym się kłócił…- bąknąłem pod nosem, odwracając wzrok od Twojej osoby. Miałaś rację. Na pewno ją miałaś, bo formułkę „ciąża to nie choroba”, jest powtarzana nieustannie z różnych ust. Jednakże, nie dla mnie. Dla mnie Twoja ciąża była czymś ważnym. Przełomem w moim życiu. Czasem, kiedy nie mogłaś wykonywać nawet najmniejszego ruchu, który mógłby Cię na coś narazić… Ciebie, a co się z tym wiązało- naszego dziecka.

-Nie jedz jeśli nie chcesz!- wrzasnęłaś, wychodząc z pomieszczenia. Widziałem, jak Twoje dłonie zaciskały się w pięści. Dostrzegłem tą nienawiść i złość czystej postaci w Twoich niebieskich tęczówkach. Jaki był tego powód. Ja.

-Ile razy mówiłem Ci, żebyś nie oglądała tych horrorów! Tobie nie wolno się bać w tym stanie!- gdy dostrzegłem, że powróciłaś do oglądania ulubionego horroru, nie mogłem tego ominąć obojętnie. Jeśli już chciałem zmieniać Twój świat, musiałem to zrobić do końca, nie pozostawiając żadnych skaz.

-A denerwować mi się można?- spytałaś, śmiejąc się ironicznie.

-Zapewne też nie- odparłem, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, do czego zmierzasz. Co starasz się przekazać…

-To mnie, do cholery, nie denerwuj!- krzyknęłaś, wyłączając telewizor. Nie znałem Twego kolejnego ruchu. Byłaś osobą, po której mogłem się spodziewać absolutnie wszystkiego… Nie miałem nad Tobą kontroli. Właśnie ta świadomość była najbardziej frustrująca.

-To Ty sama się denerwujesz niepotrzebnie- usiłując powstrzymać krzyk, mówiłem przez zęby. Do tej pory nigdy nie doświadczyłem na własnej skórze jak ciężko jest opanować własne emocje, szargające i rozsadzające od środka. Widzisz? Kolejna zmiana, którą wymusiła we mnie Twa obecność.- Nie wiem czy zauważyłaś, ja jestem oazą spokoju- dodałem, wciągając w płuca gęste powietrze, od którego śmiało mogło się zakręcić w głowie.- Wychodzisz?! Gdzie?! Z kim?! O której wrócisz?! Idę z Tobą!- zareagowałem, widząc, że przywdziewasz na siebie kurtkę. Zanim jednak zdążyłem cokolwiek więcej powiedzieć, Ty już wybiegłaś, zostawiając za sobą jedynie trzask drzwi, odbijający się od czterech ścian.

***

         Miałaś być stabilna w uczuciach, a tak naprawdę nie wiedziałaś, co czujesz. Codziennie bijesz się z myślami i coraz częściej zaprzeczasz samej sobie. Wmawiasz sobie, że jest dobrze, a w rzeczywistości wszystko wymykało Ci się spod kontroli. Najśmieszniejsze i najbardziej łamiące zasady, na których opierał się Twój światopogląd, było to, że nie potrafiłaś dokładnie określić, co tak naprawdę jest dla Ciebie udręką. I właśnie przez to, tak często złościłaś się o każdą błahostkę bądź nie mając do tego żadnej podstawy. I istniało coś jeszcze… Istniał fakt, że miałaś, masz i prawdopodobnie będziesz mieć, swój własny świat. Świat, w którym zamykasz w sobie ból. Udajesz, że nie czujesz. Że ból jest dla Ciebie niczym. Że śmiejesz mu się prosto w twarz. Najpierw pragniesz go udusić, aby następnie wypłakać niewidzialnymi łzami duszy. Poranionej, zbłąkanej duszy, mieszkającej w Twoim wnętrzu. Cały czas walczyłaś. Toczyłaś zacięty bój ze wszystkim. Dlatego też, nie umiesz się zwierzać. Nie potrafisz przyznać, że coś Cię gnębi. Wręcz zabija od środka. Nie umiesz o tym mówić, bo to za bardzo boli… Wszyscy mają Cię za buntowniczkę, mającą zasady schowane głęboko w kieszeni. Która ciągle potrafi się śmiać. Jak nie z czegoś, to kogoś. Ale Ty się śmiałaś, dogryzałaś innym i buntowałaś tylko dlatego, żeby nie płakać… Nie przyznawałaś się do tego nigdy wcześniej. Nawet dla Ciebie samej były to niezbadane okolice Twej duszy, która pomimo wszystko potrafiła w rzadkich przypadkach czuć, współczuć, możliwie kochać na swój pokrętny i niezrozumiały sposób… Kochałaś, jednakże co? Kogo? Miałaś kogo kochać, poza swoim nienarodzonym dzieckiem? Można powiedzieć, że nawet go do końca nie kochałaś… Przecież od samego początku traktowałaś go jak przybłędę. Niepotrzebny problem i coś, co dostarcza Ci jedynie kłopotów. Powiedz teraz szczerze… Jak Ci będzie z tymi wspomnieniami, kiedy będziesz patrzyła prosto w oczy swojego dziecka, gdy swą miłość będzie okazywać Ci na każdym kroku? 

         -Dzień dobry- przywitałaś się, wchodząc do pełnego światła gabinetu.

-Witam- młody lekarz spojrzał na Ciebie zza okularów, najwidoczniej dostrzegając obawy oraz widoczny strach w Twoich oczach.- Niech się Pani nie boi. Strach jest tutaj całkowicie niepotrzebny. Wszystko mam pod kontrolą- zapewniał.

-Jakoś mnie Pan nie przekonał- burknęłaś.- Czy to będzie boleć?- dopytywałaś, czujnym okiem obserwując każdy ruch młodego lekarza.

-Będę starał się być jak najbardziej delikatnym. Pani jest tutaj w końcu najważniejsza…- usłyszałaś, po czym udałaś się za kotarę w celu przebrania się.

-I tak ma być- oznajmiłaś wyłaniając się, jednocześnie patrząc z respektem i zadowoleniem w brązowe tęczówki mężczyzny.- Zaczynamy!

***

         Człowiek powinien pamiętać jedną zasadę życia ludzkiego, na której opiera się idea istnienia: bez walki, bólu, cierpienia oraz łez niczego nie da się osiągnąć, do niczego dojść. Jeśli o czymś marzymy, nie należy się poddawać, a jedynie walczyć. Wojować, mając na względzie głównie spełnianie własnych marzeń oraz doczesnych pragnień. Potrzeb, które wręcz same domagają się ich zaspokojenia. Ty pragnęłaś wolności, swobody, oddechy. Potrzebowałaś po prostu świeżości, aby żyć. Zamknąłem Cię w klatce. Taka była prawda. A co robi ptak, zamknięty w uwięzi? Zniewolony buntownik, nie mający pojęcia w jaki sposób wziąć rzeczywistość w swoje ręce. Jak sobie z nią poradzić? Jak przyzwyczaić się do niewoli? Jak po odzyskaniu siebie, wrócić do normalnego życia? 

-Koniec z tym! Koniec, słyszysz?!- krzyczałem na powitanie, gdy tylko przekroczyłaś próg mojego mieszkania. Nie było Cię dobre kilka godzin… Jedne z najgorszych godzin w moim życiu, pełne chwil, podczas których najgorsze myśli przebijały się przez moje myśli. Miałem świadomość, że stan, w którym wybiegłaś z domu, sprzyjał wyrządzaniu różnego rodzaju głupstw, których miałabyś prawo żałować do końca życia.- Od dziś będę Cię zostawiać w domu pod kluczem! Tak nie może być!

-Zamknij się w końcu, do cholery jasnej!- wrzasnęłaś ile sił w gardle, wyraźnie przy tym chrypnąc. Słysząc ciszę z mojej strony oraz dostrzegając oniemiały wyraz mojej twarzy, postanowiłaś kontynuować swoją dalszą myśl.- Teraz już nie będę dla Ciebie użyteczna- oznajmiłaś pewnie z nutką tajemniczości i zatargu.

-Nosisz moją córeczkę!- wybuchłem krzykiem.- Dopóki taka jest prawda, jesteś dla mnie użyteczna.

-Twojej córeczki już nie ma! Nie ma i nie będzie, rozumiesz?- powiedziałaś z krzywym, cwanym uśmieszkiem. I prawda jest taka, że moje serce niemal się zatrzymało. Bo co? Znałem Cię krótki odstęp czasu, lecz wiedziałem, że jesteś zdolna dosłownie do wszystkiego… Żaden krok nie byłby dla Ciebie problemem, bylebyś Ty mogła stanąć przede mną z zadowolonym wyrazem twarzy, śmiejąc mi się prosto w twarz…

Kolejny rozdział przeszedł do historii. Mam nadzieję, że nie zanudziłam za bardzo, hę?

Cóż. Ale w następny na pewno możecie się spodziewać początku końca. 

Tak, ale tutaj już nie zdradzę czego końca. :)

Dziękuję za bezcenne wsparcie. ♥

Trzymajcie się cieplutko. ;*