Rozdział 1.: „Taka abstrakcja… Nikogo nie całować. Nikogo nie kochać. Tylko oddychać i trwać…”

        

         Za każdym razem, kiedy mamy okazję, należy tańczyć jakby nikt Nas nie widział. Śpiewajmy na całe gardło, jak gdyby nikt nas nie słyszał! Uczmy się kochać w taki sposób, jakby nikt nigdy nas nie zranił. Żyjmy, jakby jutra miało nie być. Każdego dnia dajmy z siebie ponad sto procent, aby nie żałować nawet kilku chwil z życia. Bądźmy szczęśliwi! Uczmy się żyć w taki sposób, drobnymi krokami wdrążając dane postanowienia w codzienność. Szczęście przecież przychodzi wtedy, gdy przestajemy narzekać na problemy, które są ciągle obecne w naszym życiu i kiedy zaczynamy doceniać jak wiele mamy już za sobą. Co mamy przy sobie. Teraz. W tej chwili. Nie kiedyś. Nawet nie kilka sekund temu. Teraz! Nawet jeśli czasem wszystko do końca nie idzie po naszej myśli, a każdy dzień przeplata kilka porażek, nie zawracajmy sobie tym zbytnio głowy! Owszem, to niełatwe, lecz przynamniej próbujmy. Starajmy się za wszelką cenę! Każda życiowa porażka w końcu wzmacnia, każda wylana łza czegoś uczy. Możemy być wredni bądź złośliwi, ale wiedzmy w głębi swojej duszy, co tak naprawdę jest dla Nas dobre i walczmy o to, nie patrząc na skutki! Priorytetem jest przecież fakt, byśmy byli szczęśliwi… Nic więcej… A co kryje się za szczęściem? Najczęściej ludzie wypełniający naszą codzienność. Nadający jej jakiś smaczek, bez którego trudno żyć. Bez którego życie staje się najzwyczajniej nudne. Czasem są to wieloletnie znajomości, bywa nawet, że kilkudniowe, lecz liczy się tylko jedno. Przeznaczenie, którym jest dla nas ta osoba. Jeżeli już się spotkaliśmy, tak łatwo się nie rozstaniemy… Dlaczego? Bo to część planu naszego życia. 

-O, mamo…- syknęłaś z bólu, podnosząc ślamazarnie głowę. Rozglądałaś się krótką chwilę po nieznajomym dla Ciebie mieszkaniu, usilnie próbując przypomnieć sobie wydarzenia z dnia wczorajszego. Alkohol jednak robi swoje… Film urwał Ci się już w połowie wieczoru, a reszty przebieg imprezy był dla Ciebie jedynie wielką niewiadomą.- Gdzie… Co… O, nie…- dukałaś ledwo,  składając poszczególne elementy układanki, które właśnie wędrowały do Twej głowy.- Wstawaj, idioto!- wrzasnęłaś, budząc mnie przy tym w niemiłosiernie brutalny sposób. Również nie należałem do grona abstynentów, podczas wczorajszego wieczoru…

-Wybacz, ale idiotę, to sobie wypraszam- bąknąłem pod nosem, pocierając niezdarnie swoje oczy.- O co Ci chodzi? Streszczaj się, bo przydałoby mi się jeszcze kilka godzin snu- dodałem, jedynie swymi słowami Cię rozdrażniając.-Mam jeszcze dziś trening.

-Ty, świnio!- wrzasnęłaś jeszcze głośniej niż wcześniej, jednocześnie zrzucając mnie z łóżka na zimną posadzkę.- Najpierw mnie wykorzystałeś, kiedy byłam kompletnie zalana, a teraz masz śmiałość w ogóle tak się do mnie odnosić?!- drążyłaś dalej, tym razem patrząc na mnie z łóżka.

-Niech Pani pozwoli, ale ponownie udam się na spoczynek- burknąłem z sarkazmem, z powrotem wracając do ciepłego posłania.

-I tylko tyle?!- krzyknęłaś ponownie, z impetem kolejny raz zrzucając mnie z łóżka, co i również nie obeszło się bez mojego rozdrażnienia oraz samej interwencji.

-Czego Ty ode mnie oczekujesz, wariatko?!- wrzasnąłem, zrównując się z Twoim spojrzeniem.- Ślubu?!

-Wariatko?!- zdołałaś mnie przekrzyczeć, rzucając się na mnie z pięściami. Tak, od zawsze miałaś temperament. Zawsze, kiedy przed oczyma stanie mi scena, kiedy to próbujesz zrobić ze mnie grzecznego chłopca swoimi drobnymi pięściami, uśmiech sam mimowolnie wkrada się na moje usta, tak jak teraz.- Ja Ci dam wariatkę, idioto!- krzyczałaś pomiędzy kolejnymi ciosami, które wymierzałaś w mój tors.

-Ty naprawdę jesteś jakaś nienormalna!- odsunąłem się gwałtownie od Ciebie. Od samego początku różniłaś się od pozostałych… Nigdy wcześniej nie spotkałem się z taką reakcją, naprawdę.- Weź w ogóle wyjdź z mojego mieszkania! Nikt tutaj nie chce Cię oglądać!

-Patrząc na Ciebie, sama nie chcę tutaj być- wykrztusiłaś bezmyślnie, urażona moim zachowaniem.- Oczekuję jedynie normalnego zachowania wobec mojej osoby! To tak dużo na Twój mały móżdżek?!

-Normalnego traktowania chcesz?- zaśmiałem się ironicznie, kiwając niedowierzająco głową. Naprawdę, wówczas myślałem, że zaciągnąłem do łóżka dziewczynę, która uciekła z psychiatryka…- I kto to mówi?! Ty?! Ta, która od samego dzień dobry mnie wyzywa i naskakuje bezpodstawnie z pięściami?!

-Nie będę z Tobą dłużej gadać!- pisnęłaś zdenerwowana, po czym zbierając swoje ubrania z podłogi wybiegłaś szybko z mojego mieszkania.

-Może najpierw się ubierz!- napomknąłem złośliwie, dostrzegając, iż wybiegałaś na klatkę schodową opatulona jedynie w białe prześcieradło.

-To nie Twój zakichany interes! Nie trzeba było mnie wcześniej rozbierać!- usłyszałem jeszcze z klatki Twój głos, co przyozdobiło moją twarz o krzywy uśmiech. Nadal byłaś w mojej głowie czystej postaci osobą chorą psychicznie, jednakże zaintrygowałaś mnie tym, że po raz pierwszy to mnie ktoś wystawił, nie ja inne dziewczyny… 

***

         Wszystko wokół się nieustannie zmienia. Zaczynając od tak błahego przykładu jakim jest pogoda, kończąc na rzeczach i ludziach. Najczęściej jednak,  co jest jakże przykre, ludzie w swej zmianie zniżają się do poziomu rzeczy. Ale nie zmieniają się jedni. Przyjaciele. Lecz tylko ci prawdziwi, szczerzy, od serca… Właśnie to, uwadnia fenomen więzi jaką jest przyjaźń. To coś boskiego, nieśmiertelnego. A i również niedocenianego… Najczęściej na siłę szukamy miłości, drugiej połówki, która ma uczynić nasze dni lepszym. Szukamy, lecz podczas poszukiwań, nie widzimy jaki skarb znajduje się jedynie na wyciągnięcie ręki. Jak to jest, że nie widzimy prawdziwego przyjaciela zakochanego od lat? Zakochanego miłością niepożądliwą, a jedynie czystą jak łza, nieskomplikowaną.

-Miałaś mnie pilnować!- krzyknęłaś na powitanie, wpadając nieoczekiwanie do mieszkania drobnej blondynki. Dziewczyny bliskiej Twemu sercu od dawna…

-Anabell?!- nagle wyłoniła się zza aneksu kuchennego, lustrując Cię dokładnie od góry do dołu.- Gdzie Ty się szlajałaś, do chlolery?!- podeszła do Ciebie w mgnieniu oka, potrząsając Cię za ramiona.

-Miałaś mnie mieć na oku, do cholery!- powtórzyłaś jeszcze głośniej, odskakując gwałtownie od filigranowej blondynki.- Przez Ciebie przespałam się z jakimś idiotą! Przez Ciebie w ogóle się opiłam! A dobrze wiesz, że mnie nie wolno!

-A kim Ty jesteś?!- prychnęła niezadowolona, zmierzając w stronę salonu.- Z tego, co pamiętam jesteś dużą dziewczynką! Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz! Zasady w miarę proste, nie sądzisz?!- opadła bezwładnie na kanapę, ciężko wzdychając. Bo to właśnie przyjaźń… Przyjaciel to nie ktoś, kto mówi tylko to, co chce się usłyszeć, ale ktoś, kto przywali, kiedy zaczniemy rujnować sobie życie…

-Co i tak nie zmienia faktu, że miałaś mnie kontrolować- wtrąciłaś ponuro, zajmując miejsce tuż obok przyjaciółki.- Stella, zdradziłam przyszłego męża już na własnym wieczorze panieńskim…- westchnęłaś, ukrywając twarz w dłoniach.

-Zabawne…- prychnęła ponownie, patrząc tępo przed siebie.- Anabell ma uczucia!- wykrzyknęła ironicznie, tym razem umiejscawiając wzrok w Twoich tęczówkach.

-Skończ- skwitowałaś, kiedy czułaś, że jedyne czego potrzebujesz, to dobra rada od przyjaciółki, według której mogłabyś chociaż próbować żyć…- Etap, w którym mi dokopałaś, dobiegł właśnie końca. Teraz czas na dobrą radę- oznajmiłaś pewnie, próbując usilnie stłamsić w sobie resztki prawdziwych wyrzutów sumienia oraz zagubienia, które Tobie były nieznane.

-Co mam Ci tutaj doradzić?- zapytała, nie oczekując nawet odpowiedzi na wcześniej postawione przez siebie pytanie.- Nic nie da się zrobić. Czasu nie cofniesz. Ciesz się tym, że przynajmniej nie wpadłaś na sto procent- przewróciła oczyma, uśmiechając się subtelnie.

-Boję się…- wyjąkałaś cichutko, jakbyś wstydziła się tego, co naprawdę odczuwasz.- Myślisz, że to wszystko mogło zaszkodzić dziecku?- spytałaś nieśmiało, zniżając się niemal do szeptu.

-Wypiłaś wczoraj dosyć dużo alkoholu…- powiedziała równie cicho, obejmując Cię ramieniem.- Nie powinnaś… Wręcz nie mogłaś. Nie miałaś prawa! Anabell… Ty jesteś w ciąży… Nie zapominaj o tym!- zagrzmiała stanowczo, lecz nadal gładziła Cię delikatnie po plecach, chcąc pokazać, że za wszelką cenę Ona przy Tobie będzie. Cokolwiek byś nie robiła…

-Teraz już nie zapomnę…- zapiałaś ochryple, podpierając głowę łokciami.- Tylko za późno…- niestety to człowiek jest na tyle niedoskonałą, że powtarza ciągle błędy, które wcześniej popełniło tysiące innych ludzi. A i tak nie potrafimy wyciągnąć z nich odpowiednich wniosków. Czy naprawdę musimy przeżyć katastrofę na własnej skórze, aby w nią uwierzyć?

-Miejmy nadzieję, że wczorajszy wieczór nie wpłynie na stan zdrowia Twojego dziecka…- odezwała się po chwili ciszy, próbując w samej sobie zgromadzić nikłe pokłady nadziei, które wystarczyć miały również dla Ciebie…

-Byłam naprawdę na ostrej fazie…- odezwałaś się z wyrzutem, którym obarczałaś jedynie swoją osobę. Istotę na tyle lekkomyślną, że pozwoliła wyrwać z siebie ostatnie resztki zdrowego rozsądku wraz z moralnością.

-Ja też- zaśmiała się cicho, co wywołało uśmiech również na Twojej twarzy. Subtelny, delikatny, uroczy uśmiech, będący najważniejszym ruchem kącików ust w moim sercu.- Ja faktycznie powinnam Cię mieć na oku. Prosiłaś mnie o to, a ja nie dotrzymałam obietnicy…

-I po co był mi ten cholerny wieczór panieński?- burknęłaś pod nosem, goszcząc na twarzy dziwny, trudny do odczytania grymas.

-Żeby się zabawić- blondynka przypomniała słowa przyjaciółki sprzed kilku dni, kiedy to planowały dokładnie przebieg ostatniego wspólnego wyjścia, jako wolnej osoby Anabell. Szkoda jedynie, że nie wszystko da się zaplanować…

-Co jeśli Boris się dowie?- zapytałaś drżącym głosem, patrząc przerażonym wzrokiem w tęczówki Stelli. Pierwszy raz czułaś coś takiego. Pierwszy raz zostałaś zamknięta w potrzasku, nie mając pojęcia co robić. Czy na pewno zdołasz spojrzeć dziś w ciemne tęczówki narzeczonego, a ojca Twojego dziecka, udając, że wczorajszego wieczoru kompletnie nie było?

-Od kogo miałby się dowiedzieć?- rzuciła, pewnie wierząc w swoje racje.- Ode mnie? Od tego pajaca, który zaciągnął Cię do łóżka?- dopytywała, uzmysławiając Ci, że naprawdę nie masz powodów do niepokoju.- Nie- odpowiedziała na własne pytania.- Teraz to, co przed Tobą czeka to ślub z Borisem i urodzeniem małego, zdrowego bobasa.

-Masz rację- uśmiechnęłaś się, witając na twarzy ulgę. Pierwszy raz od kilku godzin coś zrobiło się naprawdę dziecinnie proste. Wręcz banalne.- Teraz będę sobie żyła z bogatym mężem, nie przejmując się zupełnie niczym!- wykrzyknęłaś wesoło, wystawiając swe nogi na szklany stoliczek.

-I właśnie o to chodzi- z kuchni w jednej chwili wyłoniła się Stella, przegryzając marchewkę.- Miałaś już przymiarki sukni ślubnej?- spytała, opadając na kanapę, jednocześnie podsuwając Ci talerzyk z gotowymi do skonsumowania marchewkami.

-Nie- odpowiedziałaś pomiędzy kolejnymi gryzami.- Dopiero dziś mam się zgłosić do salonu. Tam już o wszystko zadbają- mrugnęłaś, szeroko uśmiechając się. Pomimo wszystko. Pomimo Twej natury. Obyczajów. Celów na przyszłość… Marzeń. Pomimo tak okazałego zbioru, które wołały „sprzeciw!”, uśmiech potrafił zagościć na Twoim licu, kiedy stworzyłaś w swej głowie wizję rodziny, której mogłaś być częścią.

-Pójdę z Tobą- zaoferowała się szybko, opierając głowę o miękkie oparcie kanapy.- Może spotkam tam kogoś interesującego- wystawiła język, nadal wpatrując się ze skupieniem w bieluśki sufit.

-Jesteś wariatką, po prostu- zaśmiałaś się.- Gdyby ktoś powiedział Ci, że na końcu świata znajdziesz drugą połówkę, pognałabyś tam już w tej chwili i byłabyś jeszcze przed obiadem. Poczekaj, odbiorę- dodałaś, kiedy usłyszałaś uporczywie dzwoniący telefon.- Nie!- wybuchłaś niespodziewanie, powodując, iż Stella niemalże w ułamku sekundy się wyprostowała, wyraźnie poważniejąc.- To nie może być prawda! Nie! Nie zgadzam się, rozumie Pani?! Nie i już! Nie!- krzyczałaś, nieskładnie dobierając każde słowo. I wtedy… Wtedy po Twoich policzkach popłynęła słona ciecz. Łzy? Tak, co było dziwne nawet dla Ciebie. Nigdy wcześniej nie płakałaś. Nawet nie myślałaś o takich bzdurach. Łzy były dla innych, Ty ich nigdy nie czułaś. Narzucałaś sobie taką samodyscyplinę, że łzy były jedynie definicją w encyklopedii. Lecz w rzeczywistości czym są łzy? To na pewno nie oznaka słabości, jak sądzi wiele osób. Wręcz przeciwnie. Łzy są oznaką prawdziwej siły wewnętrznej, którą ludzie w sobie mają, nie wiedząc nawet o jej istnieniu. To nie słabość, mimo że każdy tak uważa. Jeśli ludzie płaczą, to znak, że próbują być silni, ale nie w każdych sytuacjach do końca wiedzą jak tego dokonać. Tak samo było w Twoim przypadku, Anabell…

 

Witam, tym razem w 2015 roku! Tak na powitanie, moje skarby chciałam Wam powiedzieć, że...

Jesteście naprawdę niesamowite. ;*

Kocham Was za to, że tak ciepło mnie przywitałyście. ♥

Szczerze powiedziawszy, to opowiadanie jest dla mnie trudne, dlatego boję się tego, by Was nie zawieść, a Wasze wparcie ma dla mnie podwójne znaczenie… Czemu trudne?

A tutaj może zdradzę przy okazji epilogu. :D

Dziękuję. Powtórzę jeszcze raz: jesteście niesamowite! ♥

Wiem, że na razie to wygląda jak wygląda, ale taki jest chyba urok początków… 

Kochane moje! Życzę Wasz wszystkiego, co tylko najlepsze w Nowym Roku. Życzę Wam, moje drogie, wszystkiego, co tylko najlepsze. Tak, aby nadchodzący rok był jeszcze lepszy, niosący ze sobą uśmiech każdego dnia na Waszych twarzach!

Gdybyście miały ochotę, to zapraszam w niedzielę na dwójkę.

Pozdrawiam. ;*